Czasami aż trudno uwierzyć, jakie to tam szczęście potrafi spotkać człowieka.

Bo muszę Ci podziękować za to, że przy mnie jesteś, już tyle czasu. Że wybaczyłeś mi tyle moich błędów, że dalej to robisz, że jesteś w stanie wciąż się do mnie uśmiechać mimo tego, że doskonale wiesz, jaka ze mnie nierozgarnięta, nieasertywna Panda, która jakby tego było mało - jest jeszcze cholernie zamknięta w sobie!

Ale mimo to wiem, że mnie kochasz. I ja kocham Ciebie. Tak mocno, jak nie byłbym w stanie pokochać nikogo. Bo chciałem Ci podziękować jeszcze za te pozorne drobnostki - za to, jak się o mnie troszczysz, martwisz, nawet to, jak się ze mną drażnisz. I za to, że nieważne, co się dzieje, ja zawsze mam to uczucie, że gdy będzie naprawdę źle.. to na Ciebie będę mógł liczyć zawsze. I będziesz po to, żebym jak zwykle mógł przyjść, przytulić się z całej siły, a jeżeli będę płakać, to wiem, że to Ty otrzesz moje łzy i sprawisz, że będę się znów uśmiechał. Bo przecież dla Ciebie warto uśmiechać się najpiękniej.

A jeżeli będziesz żyć sto lat, to ja chcę żyć sto minus jeden dzień, bo nie chcę zostać bez Ciebie, Yifan. Mój najdroższy, najukochańszy Skarbie. Już nikt i nic nie będzie w stanie mi CIę odebrać, wiesz..?