Huis van de tweeling

Alleen even weg? Gekke fase? Hij begrijpt het gewoon niet. Ik wil dit. Ik wil me weer menselijk voelen, net als honderd jaar geleden. Eenmaal boven stamp ik naar mijn kamer en gooi de deur met een klap dicht. Ik ga op mijn bed zitten en met mijn brede glimlach denk ik aan mijn vroegere schooltijd. De tijd van honderd jaar geleden.

'Wie zegt dat we pa's villa verlaten? We gaan alleen even weg totdat deze gekke fase van je over is!' zeg ik nog tegen Young voordat hij naar boven loopt. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd, die jongen spoorde niet!

"Vertrekken? Waar heb je het over?" zeg ik als ik me omdraai. "We kunnen pa's vila niet verlaten! Dat weet je! En jij bent pa niet, mag ik zelf bepalen of ik naar school ga of niet?" Weer draai ik me om en loop naar boven. Ik voel verdriet maar kan dat, zoals gewoonlijk niet tonen. Alsof verdriet me aan het lachen maakt.

'Je hoorde me wel. Je gaat niet meer naar die school!' zeg ik rustig tegen Young. 'Wat mij betreft vertrekken we vanavond nog!' voegd hij daar rustig aan toe. Die school zou echt te veel problemen opleveren.

Ik stop met naar boven lopen en blijf stil staan. "Wat?" vraag ik.

'Iemand moet je in de gaten houden!' zeg ik tegen mijn broertje. 'En laat ik nou de enige zijn die van je geheim weet!' voeg ik daar aan toe. 'Daarbij hoef ik me daar niet meer te vertonen, omdat jij dat ook niet meer doet'

Ik glimlach en wil boos reageren wat me nooit lukt. Kwangmin weet dat. Hij weet dat ik niet boos kan worden en hij maakt daar vaak misbruik van. "Je hebt Yoona ontmoet?" zeg ik vragen, al weet ik het antwoord al. "Wil je je asjeblieft nooit meer op school vertonen? Je hebt daar toch niks te zoeken. Je wilt niet meer naar school toch? Dus blijf daar dan weg. Dankje." Glimlachend loop ik de trap op.

Ik zit rustig een boek te lezen als ik in de verte de scooter van Young hoor aankomen. 'Daar heb je de puberale Young weer' mompel ik. Ik weet toch wel dat hij het hoort. 'Heb je het naar je zin gehad met je nieuwe prooi. Sunny was het toch?' voegt hij daar aan toe. 'Je moet oppassen met haar, mensen komen haar zoeken!'

"Youngmin!" Schreeuw ik nog na maar hij gooit de voordeur al dicht, voor mijn neus. "Godver!" schreeuw ik en hoor de echo van mijn stem door het huis. Ik hoor de scooter van Youngmin wegrijden. Ik loop naar de woonkamer en geef een schop tegen de bank. Serieus, wat heeft die jongen? School? Is dat een grap?

"Kwang" zeg ik als ik me glimlachend omdraai. 'Ja, ik heb hier goed over na gedacht!' antwoord ik op de vraag van mn broer. 'En nee, meer tijd om te denken is er niet. Want ondertussen begint mn les al over een kwartier' zegt ik waarna ik me omdraai en richting de garage loop om mijn scooter te pakken.

Hij duwt me op zij en loopt weg, weer volg ik hem. "Young?!" zeg ik, als ik hem weer achtervolg. Ik ren hem de trap achterna en zie dat hij de deur al opent. "Meen je dit serieus?" Hij stop en draai zich om, glimlachend. "Je gaat naar school? Weet je wel wat dat is? Het was honderd jaar geleden dat we voor het laatst naar school zijn geweest... Kan je er niet nog over nadenken?"

'Voor deze mededeling was het nooit "op tijd" bij jou' zeg ik tegen mijn broer terwijl ik mijn tas over mijn schouder gooi. 'Jup!' zeg ik simpeltjes. 'En nu op zei, over' ik kijk even op mijn horloge '20 minuten begint mijn eerste les!'

"Wat?!" Zeg ik terwijl ik hem achtervolg naar boven. "En dat vertel je mij ook lekker optijd?!" Ik zie hem wat spullen bij elkaarn. "Je vind het saai hier he?" Zeg ik terwijl ik tegen de deurpost aan leun.

'Vandaag' zeg ik glimlachend tegen mijn broer waarna ik naar boven loop om de benodigde spullen te pakken. Ondanks dat ik misschien niet honderd procent mens ben wil ik dat toch graag zijn! Ik wil weer onder de mensen zijn!

Ik geef hem een 'fake'glimlach. "Wanneer is je eerste schooldag?" vraag ik een beetje kalmerend, maar ik snap nog steeds niet waarom hij zo nodig naar school wilt.

"Dat we geen mensen zijn zegt nog niet dat we niet naar school kunnen" zeg ik glimlachend. "We zien er uit als mensen Kwanmin! Daar moeten we wat mee doen" voegt hij er aan toe. "Althans, ik wil er wat mee doen!" besluit hij zijn zin te eindigen.

"School? Je wilt naar school? Kom op Youngmin, we zijn niet menselijk meer. Wat moeten wij nou op een school?" Ik kijk in zijn glimlachende gezichtje. Het is raar, maar Youngmin lacht altijd. Om eerlijk te zijn heb ik hem nog nooit anders gezien. We zijn misschien een tweeling, maar totaal verschillend en wat wilt hij nou op een school?